柔州 4 团体纪念五一举办 “大馬印族的困境与醒觉”讲座

柔州 4 团体纪念五一举办

“大馬印族的困境与醒觉”讲座

第二次文告（2011年4月27日）

由林连玉基金会（新山区联委会）、柔佛州被压迫人民联盟（JERIT）、大红花之友(Persahabatan Semparuthi) 及 柔佛州人民之友工委会，四个柔佛州非政府组织联合举办的“全国各族劳动人民，从分化中团结起来”五一国际劳动节纪念活动，铁定于2011年5月1日（星期日）下午2时正开始，在新山宽柔中学杨文富大讲堂举行。当天活动分成两个部分进行，即下午2时至下午5时为专题讲座与文娱节目时间；下午5时至6时分为自由餐会与互相交流时间。

当天活动的主要环节是专题讲座，由筹备委员会邀请著名人权律师杨培根与《大红花》杂志编辑之一的尤瓦拉詹（Yuvarajan Subramaniam）分别以华语與淡米尔语发表各40分钟的精辟演讲。杨培根律师演讲的主题是“大马印族从困境走向觉醒”，尤瓦拉詹的演讲主题是“马来西亚园丘工人的居住问题 -——我们只要求居者有其屋”（“Masalah Perumahan Pekerja Ladang Di Malaysia —Kami Hanya Meminta Rumah Sahaja”）。会上华语演讲时，将配以淡米尔语简述；淡米尔语演讲时，将配以华语简述；若有需要，将增加马来语简述。

杨培根律师是我国资深律师、华社熟悉的法律专业健笔、活跃的民权运动工作者，也是董教总法律顾问。曾担任全国华团民权委员会主席、全国人权协会（HAKAM）署理主席、执委，现今乃是柔佛州人民之友工委会主席团成员之一。另外一名主讲人，尤瓦拉詹是一名年轻的印裔族群社会工作者。他目前是《大红花》杂志的编辑之一。《大红花》是报导印族同胞生活苦难为主的淡米尔文杂志。

筹备委员会决定在此次纪念活动中，邀请上述两名主讲人讲述我国印裔族群如何陷入困境又如何走向觉醒的诸般情况与问题，并发表相关文章，主要目的是：（1）让人们认识和理解，在现阶段的我国三大主要民族劳动人民中，印裔劳动阶层是最受压迫也是最为贫困的阶层和群体，必须从分化中团结起来，摆脱困境；（2）让人们关注和重視，从上世纪90年代以来，印裔劳动者已经崛起，取代华裔劳动者成為我国劳动人民纪念五一国际劳动节的主要参与者、组织者和领导者，他们必须与其他各族劳动阶层，從分化中团结起來，共同斗争。

此外，筹备委员会也在讲座会后安排一连串的文娱节目，其中包括由马来诗人Amni Jagat 朗诵他特地为五一大会而创作的一首诗歌，以及由一群印裔青年演出、主題為《园丘工人争取生存权利的斗争》(“Perjuangan Pekerja Ladang. Menuntut hak kehidupan”) 短剧等精彩节目。

此次纪念活动的专题讲座与自由餐会是以购卷入场方式进行。每张入场卷为马币10令吉。筹备委员会欢迎各民族劳动者热烈参与。有意参与者可联络方佩芬（016-7782707）、阮文琼（019-7550960）、杨秀丽（012-6909506）或莫翰（017-7540597），或亲临柔佛人民之友工委会会所（8A, Jalan Ronggeng 11, Taman Skudai Baru, 81300 Skudai）预先报名并购取入场卷。

柔州4非政府组织联合纪念2011年五一国际劳动节秘书处

2011年4月27日

Read More

“Dilema dan Kebangkitan Kaum India di Malaysia” Ceramah Sempena Sambutan Hari Mei Satu Anjuran 4 Pertubuhan Negeri Johor

“Dilema dan Kebangkitan Kaum India di Malaysia”

Ceramah Sempena Sambutan Hari Mei Satu Anjuran 4 Pertubuhan Negeri Johor

Kenyataan Akhbar Kedua (27hb April 2011)

 

Sambutan Hari Pekerja Sedunia anjuran 4 badan bukan kerajaan di Negeri Johor termasuk Pusat Pembangunan Budaya Lim Lian Geok (Jawatankuasa Perhubungan Johor Bahru), Jaringan Rakyat Tertindas Negeri Johor (JERIT Johor), Persahabatan Semparuthi dan Jawatankuasa Kerja Sahabat Suaram Negeri Johor dijadualkan bermula tepat pada pukul 2 petang, 1hb Mei 2011 (Ahad) di dewan kuliah Sekolah Menengah Foon Yew Johor Bahru. Aktiviti pada hari tersebut dibahagikan kepada dua, iaitu ceramah dan persembahan dari pukul 2 hingga 5 petang dan bufet dari 5 hingga 6 petang.

 

Antara program utama pada hari tersebut adalah satu ceramah yang akan disampaikan oleh Peguam Hak Asasi Manusia terkenal Encik Yang Pei Keng dan Editor Majalah Encik Yuvarajan Subramaniam. Penceramah diberi 40 minit setiap orang. Tajuk ceramah Encik Yang Pei Keng adalah “Kaum India di Malaysia Bangkit dalam Dilema”. Manakala En. Yuvarajan akan berucap dengan tajuk “Masalah Perumahan Pekerja Ladang Di Malaysia-Kami Hanya Meminta Rumah Sahaja”. Penceramah akan berucap dalam Bahasa Mandarin dan Bahasa Tamil, penterjemahan isi penting disediakan.

   

En. Yang Pei Keng merupakan peguam senior dan penulis ilmu undang-undang yang terkenal antara masyarakat Tiong Hua. Beliau aktif dalam perjuangan hak sivil, dan merupakan penasihat undang-undang Dong Jiao Zong. Beliau adalah bekas pengerusi Civil Rights Committee peringkat kebangsaan, Timbalan Pengerusi dan ahli jawatankuasa HAKAM dan sedang menyandang jawatan sebagai salah seorang Ahli Presidium Jawatankuasa Kerja Sahabat Suaram Negeri Johor. En. Yuvarajan pula merupakan seorang aktivis muda generasi baru yang memperjuangkan kepentingan  kaum India. Beliau merupakan salah seorang editor bagi Majalah , sebuah majalah bahasa Tamil yang melaporkan kesengsaraan hidup kaum India.

 

 Tujuan utama penganjur menjemput dua penceramah ini untuk membincangkan pelbagai keadaan dan masalah serta kebangkitan Kaum India di negera kita, dan mengemukakan artikel berkenaan adalah: (1) supaya orang ramai kenal dan faham bahawa pekerja kaum India merupakan golongan yang paling tertindas dan paling miskin antara pekerja tiga kaum utama di Negara kita masa kini. Golongan ini perlu bersatu dari perpecahan untuk mengatasi dilema mereka. (2) supaya orang ramai prihatin bahawa sejak tahun 90-an abad ke-20, pekerja Kaum India telah membangkit sebagai golongan pekerja utama yang menggantikan pekerja Kaum Tiong Hua sebagai peserta, penganjur dan pemimpin utama dalam sambutan Hari Pekerja Sedunia di negara kita. Mereka harus bersatu dengan pekerja kaum-kaum lain dari perpecahan, untuk berjuang bersama.

 Selain itu, penganjur juga menyediakan pelbagai persembahan kebudayaan selepas ceramah. Antaranya termasuk deklamasi sajak oleh penyajak muda berbangsa Melayu Amni Jagat yang akan mempersembahkan karya terbarunya yang ditulis khas untuk program ini, dan persembahan drama pendek oleh sekumpulan pemuda India yang bertajuk ” Perjuangan Pekerja Ladang. Menuntut hak kehidupan” dan lain-lain.

   

Jawatankuasa bersama mengalu-alukan penyertaan golongan pekerja berbilang kaum dalam aktiviti ini. Untuk menampung kos makanan, kupon RM10 dikenakan keatas setiap penyertaan. Sesiapa yang berminat boleh menghubungi Cik Fang Pei Fen (016-778 2707), Encik Yen (019-755 0960), Cik Yong (012-690 9506) atau Encik Mohan (017-754 0597), atau datang ke pejabat Jawatankuasa Kerja Sahabat SUARAM Johor (8A, Jalan Ronggeng 11, Taman Skudai Baru, 81300 Skudai) untuk mendapatkan kupon makanan.

 

Setiausaha Jawatankuasa Anjuran Bersama 4 Badan Bukan Kerajaan

27 hb April 2011

Read More

马来西亚“五一委员会” 如何纪念“国际劳动节”（1994年—2010年）

马来西亚“五一委员会”

如何纪念“国际劳动节”

（1994年—2010年）

作者：吴振宇

(按：本文是作者配合即将于2011年5月1日，下午2时至6时，在新山宽柔中学杨文富讲堂举行，由大红花之友(Persahabatan Semparuthi)、柔佛州被压迫人民联盟（JERIT Johor）、林连玉基金（新山区联委会）及柔佛州人民之友工委会联合举办的“全国各民族劳动人民，从分化中团结起来”五一国际劳动节纪念活动而撰写，并将收录在联办单位特别为纪念活动准备的文集内。)

前言：五一是全世界劳动人民的节日

五一国际劳动节亦称“五一节”，在每年的五月一日。它是全世界无产阶级、劳动人民的伟大节日。



马来亚劳工党党徽

 在马来西亚，经过职工会（尤其是左翼职工会）和马来亚劳工党多年的奋力争取，“五一国际劳动节”这一伟大节日，终于在1972年受到政府承认，迟至1979年才通过列为法定公共假期。非常遗憾的是，至今政府和雇主们仍然对于工人纪念国际劳动节感到恐惧，他们竭尽所能企图麻痹、误导工人们，让工人们只把国际劳动节当作一般的休息玩乐的假日，而遗忘这一伟大节日代表劳动阶级争取改善待遇和生活权益的团结战斗精神。

过去很多工人运动领袖和干部，因主办五一劳动节纪念活动以及领导工人阶级勇敢提出诉求而遭遇政府援引《内安法令》加以拘捕、扣留，甚至长期监禁。五一国际劳动节能够成为我国劳动者的伟大节日和公共假期，无疑是先辈们付出无数心血和重大牺牲而取得的斗争成果。



为此，纪念这个伟大节日，不仅要让所有的劳动者缅怀和学习先辈们为争取改善待遇和生活权利而奋斗和牺牲的团结战斗精神，也是在启示和教育劳动阶级时时准备应付来自统治者和雇主们的剥削和压迫，并将劳动人民尤其是工人阶级争取平等权利的斗争进行到底，为建立一个没有剥削和压迫的民主社会而奋斗。

“茅草行动”后吉隆坡街头再现群众示威

自政府1987年采取镇压性的“茅草行动”之后，除了少数具有进步倾向的组织或单位能够举办零星的五一纪念会之外，还有一些前劳工党人也不忘分别在马来半岛一些地区举办五一聚餐会。在众多纪念五一国际劳动节的公开活动当中，要数由“五一委员会”（Jawatankuasa May Satu）举办的纪念活动立场最鲜明，形象最突出。该活动的组织者和领导者自1994年起就坚持每年以集会或游行方式纪念国际劳动节，并通过发表《五一宣言》提出国内劳动人民的诉求。“五一委员会”希望通过这个特殊的节日，重新唤醒我国劳动人民的斗争精神。

1994年5月1日，大约3000名以印裔园丘工人和马来裔城市开拓者（前称“非法屋居民”）为主的低下阶层人民，在吉隆坡独立广场举行了规模盛大的示威。这次集会突破了自1987年茅草行动逮捕了106党团活跃人士以来的白色恐怖，人民重新通过街头大集会方式提出诉求。

1994年3个草根组织联办五一集会

群众在吉隆坡独立广场正用心聆听领袖演讲，集会井然有序。

1994年五一集会的主题是“城市开拓者和园丘工人争取权利”。主要促成集会的单位是“城市开拓者支援委员会”（Jawatankuasa Sokongan Peneroka Bandar，缩称JSPB）、“社区发展中心”（Community Development Center，缩称CDC）以及“阿莱卡”（ALAIGAL）。三个单位都是在上世纪80年代以后长期为被压迫、被边缘化的社会群体争取权益的草根性非政府组织。

举办这次的五一集会的愿望，首先是由成立不过两年，由20个年约25至27岁的知识青年组成的“社区发展中心”向其他以印度人为主的园丘工人团体：为人民服务团（People Service Organization，简称PSO）以及工人之友（Tholilar Tholar简称TT）提出。这个“社区发展中心”是由几名来自马来西亚国民大学（Universiti Kebangsaan Malaysia，缩称UKM）的毕业生于1992年成立的，其成员以印度人为主。他们非常关心并积极参与园丘工人的斗争，主要活跃于雪兰莪乌鲁冷岳（Ulu Langat）一带。他们的这项举办五一集会的建议不但得不到当时所谓“有代表性的园丘（工人）团体”的赞许和支持，反而还被那些所谓“经验丰富的园丘（工人）领袖”奚落和嘲笑，说什么“这是一种幻想或冒险主义”。

尽管受尽嘲讽，这群勇敢热情的年轻男女没有因此而却步。在长期合作的园丘（工人）团体拒绝了“社区发展中心”提出的五一集会的建议后，他们决定寻找另外的同盟组织，共同举办这项集会。他们于是找上了两位前人民党（Parti Rakyat Malaysia，缩称PRM）活跃分子纳西尔博士（Dr.Nasir Hashim，现任社会主义党主席、雪州哥打白沙罗州议员）和西尔文（V.Selvam）。两人听了“社区发展中心”成员的提议后，很快就答应给予协助，并承诺将促使“城市开拓者支援委员会”一同参与联办这项集会。“城市开拓者支援委员会”自1993年起，由纳西尔博士和西尔文所领导，活跃于雪隆一带地区，积极参与以马来人为主的城市开拓者所展开的捍卫住屋与土地权利的斗争。

后来，他们又风尘仆仆的赶往霹雳州怡保会见另一个草根组织“阿莱卡”（ALAIGAL）。“阿莱卡”是由几名来自马来亚大学（Universiti Malaya，缩称UM）的毕业生于1979年成立的。它和“社区发展中心”一样，是一个以印度人为主，参与园丘工人斗争的团体，主要活跃于霹雳州和丰、怡保等地。“阿莱卡”（ALAIGAL）即是淡米尔语“永不停息的斗争”之义。这项努力也没有白费，经过一番争取，“阿莱卡”最终决定参与联办这次的五一集会。

就这样，1994年5月1日早上十点，来自四面八方的群众聚集在吉隆坡独立广场（Dataran Merdeka），开始了“五一国际劳动节”纪念活动。纵使警方多次尝试阻扰，这项和平集会依然进行了长达一个小时半的示威活动，然后再由主办者宣布活动胜利结束。这次集会成功举行，大大鼓舞了参与联办的单位和出席的群众。之后这项五一纪念活动每年都成功举行。这次的活动同时也促成和加强了由雪隆和霹雳地区多个园丘的工友组成的“园丘工友支援委员会”（Jawatankuasa Sokongan Masyarakat Ladang，缩称JSML）的联合。

1998年正式产生“五一委员会”

经过了四年，在原来的三个联办单位的努力下，1998年五一纪念活动的联办单位进一步扩大了。这一年的五一纪念活动得到许多非政府组织以及各个主要反对党如行动党、回教党、人民党通力支持。纪念活动筹委会第一次定名为“1998五一委员会”。“五一委员会”的名称自那年起一直沿用至今，只是每年依据该年年份更改名称前的年号。

约1千5百位各民族劳动人民参与了这项在雪兰莪中华大会堂（现称吉隆坡暨雪兰莪



马来西亚社会主义党党徽

 中华大会堂）的大集会。主办单位准备了精彩的节目，各领域工人代表发表了激昂的演讲。台上除了挂有写上主题的大布条，当年我国劳动人民的诉求，也以别出心裁的形式，在隆隆鼓声相伴下展现在出席者眼前。

除了上述3个主要反对党，“1998五一委员会”也获得刚刚诞生的“马来西亚社会主义党”（Parti Sosialis Malaysia，缩称PSM）的支持。这个党于当年“五一”前一日（即1998年4月30日） 向社团注册局提出成立“马来西亚社会主义党”的申请，党徽是在鲜红底色上，一只紧握的白色左拳。（经过10年的漫长斗争，“马来西亚社会主义党”终于于2008年获得注册，目前拥有一名国会议员和一名雪州州议员。）

2002年的“黑色五一”

2002年“五一”游行队伍浩浩荡荡往双峰塔前进。

2002年的五一纪念活动，“五一委员会”又一次发挥劳动阶级敢于斗争的精神。自2001年警方援引《内安法令》逮捕10名“烈火莫熄”运动领袖后，首都吉隆坡的街头游行示威活动沉寂了一段时间。直到2002年5月，“五一委员会”经过多次讨论和严密策划，决定再次挑起突破白色恐怖的重担，举办一项由秋杰路到吉隆坡双峰塔，共长3公里的游行示威，作为当年纪念五一的活动形式。



警方不愿见到游行活动再次出现在吉隆坡街头。游行队伍进行了约1.5公里的路程，遭到警方的暴力镇压。大批警员在当时的金马（Dang Wangi）警区主任，巴克里助理警监（ACP Bakri Zinin）亲自带领下，使用武力强行驱散了游行的队伍，并逮捕了20几位参与游行的领袖和群众。警方也用武力迫使参与者登上巴士

下令镇压示威者的巴克里

，并强迫巴士开出吉隆坡范围。这次的五一纪念，是警方数年来第一次对“五一委员会”举办的国际劳动节纪念活动采取强硬措施，企图破坏这项节纪念活动，使到纪念活动无法依照原定计划完成。在“五一委员会”举办五一国际劳动节纪念的历史上，称为“黑色五一”。

“五一委员会”的斗争勇气并没有被警方的暴力摧毁。他们发动和组织了来自全国各地的民间团体向警方举报了超过50个投诉，要求高阶警员对巴克里滥用武力对付和平示威的人民的激烈举动进行调查和处分。巴克里后来在民间团体的压力下被调离金马警区到武吉安曼警察总部。但由于在金马警区时表现“出色”，目前已经升为全国刑事调查总监。

“被压迫人民联盟”成为主要推手

“被压迫人民联盟”徽章

经过多年合作，多个低下阶层人民的群众组织，在“五一委员会”和“园丘工友支援委员会”的基础上，也于2002年联合起来，成立“被压迫人民联盟”（Jaringan Rakyat Tertindas，缩称JERIT）。在此联盟下分4个小联盟，分别是工厂工人与工会联盟（Gabungan Pekerja Kilang dan Kesatuan，缩称GPKK）、园丘工友联盟（Jawatankuasa Sokongan Masyarakat Ladang，缩称JSML）、青年和学生联盟（Gabungan Anak Muda dan Pelajar，缩称GAMP）以及城市开拓者和房屋联盟（Gabungan Peneroka Bandar dan Perumahan，缩称GPBP）。这个组织积极关心和重点推动争取工厂工人、园丘工人、城市开拓者、原住民等最受压迫阶层的权益。从此，“被压迫人民联盟”便成了每年“五一委员会”的主要推手。

2007年新山人民之声、大红花之友参与联办



参与者用戏剧表演方式回顾“国际劳动节”来源。

 2007年五一纪念活动移师柔佛新山。除了“被压迫人民联盟”，也获得新山数个非政府组织如人民之声（新山分会）、大红花之友（Persahabatan Semparuthi）、数个居民协会以及反对党的参与，共同组成“2007五一委员会”。这次活动于5月1日上午10时在新山市议会草场举行，至下午12时半结束。约1000名全国各地的产业、农业、渔业工人、城市开拓者和青年学生参与了这次主题为“国家独立50年，工人依然被殖民”的五一纪念活动。


2007年“五一”在新山市议会草场举行，约1000人参与其盛。

除了柔佛州以外，从1994年至2010年16年来，“五一委员会”也到过槟城、霹雳、森美兰等雪隆以外的地区举办五一纪念活动。在这个象征全球劳动人民团结和斗争的纪念日，“五一委员会”在全国各地，坚持以集会或游行的方式争取全国各民族最受压迫阶层人民的权益、加强全国各民族劳动人民的团结，就是“五一委员会”和“被压迫人民联盟”对现阶段我国民主人权运动的一项意义重大的贡献。
每年五一纪念活动地点和主题都不同

以下是1994年起，每年举办五一纪念活动的地点和主题：

1994年：吉隆坡独立广场
“城市开拓者和园丘工人争取权利”（Hak Untuk Peneroka Bandar dan Pekerja Ladang）

1995年：吉隆坡首相署
“将园丘社区纳入乡区发展”（Sertakan Masyarakat Ladang Dalam Pembangunan Luar Bandar）

1996年：雪兰莪州武吉拉惹园丘（Ladang Bukit Raja）
“让园丘工人享有月薪”（Gaji Bulanan Untuk Pekerja Ladang）

1997年：雪兰莪州甘榜朱芭达（Kampung Chupadak）
“人民争取正义：工资、房屋、土地、合理物价”（Rakyat Menuntut Keadilan: Gaji, Rumah, Tanah, Harga Barang）

1998年：吉隆坡暨雪兰莪中华大会堂
“经济危机：雇主获保护，工人被压迫”（Krisis Ekonomi: Majikan Dibela, Pekerja Ditindas）

1999年：雪兰莪州甘榜双溪泥巴（Kampung Sungai Nipah）
“工人团结起来争取真正的改变”（Pekerja Bersatu Menuntut Perubahan Tulen）

2000年：霹雳州沙爹西腊园丘（Ladang Stratasila）
“工人争取最低工资法令”（Pekerja Menuntut Akta Gaji Minima）

2001年：吉隆坡双峰塔下
“为所有人的公平发展”（Pembangunan Saksama Untuk Semua）

2002年：吉隆坡秋吉路游行至双峰塔（中途遭警方拦截）
“归还工人的权利：工作、工资、工会”（Kembalikan Hak Pekerja: Kerja, Gaji, Kesatuan）

2003年：吉隆坡独立广场
“资本主义的战争，工人遭遇苦难”（Perang Kapitalis, Pekerja Merana）

2004年：槟城州乔治市旧关仔角大草场
“工人争取真正的民主”（Pekerja Menuntut Demokrasi Sejati）

2005年：吉隆坡独立广场
“全球化侵蚀工人权利，停止水供和医疗私营化”（Globalisasi Menghakis Hak Pekerja, Hentikan Penswastaan Air dan Hospital）

2006年：吉隆坡独立广场游行至双峰塔
“工人反对水供和医疗私营化”（Pekerja Menentang Penswastaan Air dan Hospital）

2007年：柔佛州新山市议会广场
“独立50年：工人仍被殖民统治”（50 Tahun Merdeka: Pekerja Masih Dijajah）

2008年：吉隆坡独立广场游行至尊孔中学
“工人是改变的力量，落实选举承诺”（Pekerja Kuasa Perubahan, Laksanakan Janji Pilihanraya）

2009年：森美兰州芙蓉
“经济危机：拯救工人非朋党”（Krisis Ekonomi: Selamatkan Pekerja Bukan Kroni）

2010年：隆雪华堂停车场
“人民反对消费税——让穷者愈穷的税务”（Rakyat Bantah GST–Cukai yang Miskinkan Rakyat）


2010年五一集会参与者集合在隆雪华堂停车场。集会的主题是“人民反对消费税”。



今年，“五一委员会”计划再次在吉隆坡，从市中心秋杰路游行至独立广场，并在独立广场集会，各行业工人代表发表演讲以及共同宣读今年的五一宣言，作为2011年的五一国际劳动节的活动形式。而今年的主题定为：“物价高涨，工资何时起？——劳动人民要求最低薪金法令”。这主题充分反映了今年我国劳动人民面对着百货腾涨，生活压力日愈沉重的现实情况，以及全国各族劳动人民要求提高工资，改善生活的要求。



虽然每一年的活动主题不同，但是“五一委员会”始终贯穿相同的基本立场，即无论社会面临什么变化，坚持表达各民族劳动人民尤其是最受压迫阶层人民的心声，坚决争取劳动阶级尤其是没有温饱的贫苦工人的生活权利和基本要求。



通过最低薪金法令、立法保障成立职工会的自由、取消苛捐杂税、停止将水供和保健医疗等基本服务私营化、废除恶法、有保障工作和生活、遏制通膨等议题，都是当今马来西亚工人阶级所提出的迫切诉求。统治集团和大财团，肯定不会实现人民的这些诉求。被压迫人民和被压迫民族唯有团结起来进行抗争，才能实现此美好的愿望。



“五一”活动的参与者多是贫苦的印度劳动者，标志着他们是目前最受压迫的群体。





Read More

Bagaimana ‘Jawatankuasa Mei Satu’ Malaysia Menyambut ‘Hari Pekerja Sedunia’ (Tahun 1994 – 2010)

Bagaimana ‘Jawatankuasa Mei Satu’ Malaysia Menyambut ‘Hari Pekerja Sedunia’

(Tahun 1994 – 2010)


Pengarang : Ngo Jian Yee
Penterjemah : Ang Pei Shan

(Petikan ini disediakan sempena majlis sambutan Hari Pekerja Sedunia Mei 1 yang bertema “Pekerja Berbilang Kaum Seluruh Negara, Bersatu Dari Perpecahan”anjuran Persahabatan Semparuthi, Jaringan Rakyat Tertindas (JERIT) Negeri Johor, Pusat Pembangunan Kebudayaan Ling Lian Geok (Jawatankuasa Perhubungan Johor Bahru) dan Jawatankuasa Kerja Sahabat SUARAM Negeri Johor yang akan berlangsung pada 1hb Mei 2011, jam 2ptg hingga 6ptg di dewan kuliah Sekolah Menengah Foon Yew, JB. Petikan ini juga akan dimasukkan dalam koleksi artiker yang diterbit oleh penganjur khas untuk majlis ini.)

Mukadimah : Mei Satu - Perayaan kepada Pekerja Sedunia

Hari Pekerja Sedunia Mei Satu, yang jatuh pada 1hb Mei setiap tahun juga dikenali sebagai perayaan Mei Satu. Ia merupakan perayaan megah yang disambut oleh kelas proletariat dan kelas pekerja.

Logo Partai Buruh Malaya

 Di Malaysia, Hari Pekerja Sedunia “Mei Satu” hanya diiktiraf oleh kerajaan Malaysia pada tahun 1972 dan tidak diumumkan sebagai hari cuti wajib sehingga tahun 1979. Ini dicapai atas perjuangan kesatuan sekerja (terutamanya kesatuan sekerja sayap kiri yang progresif) dan Parti Buruh. Dukacitanya, sehingga kini kerajaan dan majikan masih berasa takut terhadap sambutan Hari Pekerja Sedunia oleh golongan pekerja. Mereka cuba sedaya-upaya untuk mengelirukan golongan pekerja supaya mereka salah menganggap bahawa Hari Pekerja Sedunia sekadar hari cuti untuk beristirehat atau bersuka ria sahaja, dan melupakan bahawa hari yang megah yang signifikan ini sebenarnya melambangkan semangat perjuangan kelas pekerja untuk hak dan kebajikan pekerja.

Dulu ramai pemimpin dan kadre gerakan pekerja ditangkap, ditahan dalam lokap, bahkan dipenjarakan jangka panjang oleh kerajaan di bawah ISA (Akta Keselamatan Dalam Negeri) kerana menyambut Hari Pekerja dan memimpin golongan pekerja untuk memberanikan diri mengutarakan tuntutan mereka. Pengiktirafan Hari Pekerja Mei Satu sebagai hari cuti wajib untuk golongan pekerja negara kita merupakan hasil perjuangan dan pengorbanan orang dahulu kita.



Oleh demikian, menyambut hari yang megah ini bukan sahaja supaya golongan pekerja dapat mempelajari semangat perjuangan dan perpaduan orang dahulu yang berani berkorban demi menuntut hak dan kebajikan pekerja, malah ia turut menginspirasi dan mendidik golongan pekerja supaya sentiasa bersedia untuk menghadapi eksploitasi dan penindasan golongan pemerintah dan majikan, dan meneruskan perjuangan golongan pekerja terutamanya buruh untuk menuntut hak yang samarata, untuk membina sebuah masyarakat demokrasi tanpa penindasan dan eksploitasi.

Wujud Semula Demonstrasi Orang Ramai di Jalanraya Kuala Lumpur Sejak Operasi Lalang

Semenjak kerajaan menjalankan Operasi Lalang yang represif, selain daripada beberapa kumpulan yang progresif pernah mengadakan sambutan Mei Satu secara sporadis, turut terdapat sebahagian bekas ahli Parti Buruh yang pernah mengadakan jamuan Mei Satu di sesetengah tempat di Semenanjung Malaysia. Antara program-program Mei Satu yang dianjurkan oleh kumpulan-kumpulan berlainan di ruang terbuka, program sambutan yang diadakan oleh Jawatankuasa Mei Satu boleh dikatakan mempunyai pendirian yang paling jelas, dan imej yang paling menonjol. Sejak 1994, setiap tahun organisator dan pemimpin program tersebut bertekad untuk menyambut Hari Pekerja Sedunia dengan cara perhimpunan atau perarakan, serta mengemukakan tuntutan rakyat Malaysia melalui pengumuman ‘Deklarasi Mei Satu’. Jawatankuasa ini berharap agar dapat mengingatkan golongan pekerja tentang semangat perjuangan melalui perayaan yang istimewa ini.

Pada 1hb Mei 1994, lebih kurang 3000 orang rakyat lapisan bawah terutamanya pekerja ladang kaum India dan peneroka bandar kaum Melayu (dulu dikenali sebagai “penduduk kawasan setinggan”) telah mengadakan demonstrasi besar-besaran di Dataran Merdeka, Kuala Lumpur. Perhimpunan kali ini telah menerobos keganasan putih (white terror) sejak penangkapan 106 orang aktivis dalam Operasi Lalang pada tahun 1987. Rakyat sekali lagi mengemukakan tuntutan mereka melalui perhimpunan orang ramai di jalan raya.

Perhimpunan Mei Satu Anjuran Bersama 3 Organisasi Akar Umbi pada 1994

Orang ramai mendengar pidato pemimpin dengan bersungguh-sungguh. Perhimpunan diadakan dengan teratur.

Tema Perhimpunan Mei Satu pada tahun 1994 ialah “Hak Untuk Peneroka Bandar dan Pekerja Ladang”. Penganjur utama merupakan Jawatankuasa Sokongan Peneroka Bandar (JSPB), Pusat Pembangunan Masyarakat (Community Development Center (CDC)) dan ALAIGAL. Ketiga-tiga kumpulan ini merupakan pertubuhan bukan kerajaan bersifat akarumbi yang giat memperjuangkan hak untuk golongan masyarakat yang ditindas dan dipinggirkan sejak 1980-an.

Hasrat penganjuran perhimpunan Mei Satu ini bermula daripada kumpulan CDC yang terdiri daripada lebih kurang 20 orang pemuda berpelajaran tinggi berumur antara 25-27 tahun. CDC yang ditubuhkan tidak melebihi 2 tahun pada masa itu telah mengemukakan hasrat mereka kepada kumpulan pekerja ladang lain iaitu People Service Organization (PSO) dan Tholilar Tholar (TT) yang majoriti ahlinya kaum India. CDC ditubuhkan oleh lepasan Universiti Kebangsaan Malaysia (UKM) pada tahun 1992, di mana ahlinya majoriti terdiri daripada kaum India. Mereka sangat berprihatin dan aktif menyertai perjuangan pekerja ladang terutamanya di sekitar kawasan Ulu Langat Selangor. Cadangan mereka untuk menganjurkan Perhimpunan Mei Satu bukan sahaja tidak mendapat sokongan pertubuhan pekerja ladang yang lebih berepresentasi, malah ada pemimpin pekerja ladang yang berpengalaman telah mengejek dan menyindir mereka sebagai‘amateurish’atau tengah berkhayal.

Walaupun disindir, pemuda-pemudi ini tidak goyah. Mereka terus mencari sekutu yang lain untuk bersama-sama menganjurkan perhimpunan ini. Akhirnya, mereka menjumpa 2 orang bekas ahli Parti Rakyat Malaysia (PRM) Dr Nasir Hashim (Pengerusi Parti Sosialis Malaysia sekarang dan ADUN Kota Damansara) dan V.Selvam. Mereka berdua terus berjanji untuk memberikan bantuan setelah mendengar cadangan CDC, dan mereka turut berjanji akan memobilasikan Jawatankuasa Sokongan Peneroka Bandar (JSPB) untuk turut serta menganjurkan perhimpunan ini. JSPB ditubuhkan oleh Dr Nasir Hashim dan V.Selvam pada 1993 dan bergiat di kawasan Selangor dan Kuala Lumpur, aktif menyertai perjuangan hak perumahan dan tanah oleh peneroka bandar yang majoriti terdiri daripada kaum Melayu.

Selepas itu, mereka berkunjung ke Ipoh Perak untuk menemui sebuah lagi kumpulan akarumbi ALAIGAL. ALAIGAL ditubuhkan pada tahun 1979 oleh beberapa lepasan Universiti Malaya. Ia juga merupakan sebuah kumpulan yang majoritinya kaum India yang giat menyertai perjuangan pekerja ladang. Mereka aktif di Sg Siput, Ipoh dan beberapa tempat di Perak. ALAIGAL bermaksud ‘Perjuangan yang berterusan’ dalam bahasa Tamil. Usaha CDC tidak disia-siakan kerana akhirnya ALAIGAL turut memutuskan untuk menyertai perhimpunan Mei Satu kali ini.

Pada 1hb Mei 1994 10 pagi, orang ramai dari pelbagai tempat berkumpul di Dataran Merdeka Kuala Lumpur, memulakan program sambutan Hari Pekerja Sedunia Mei Satu. Walaupun pihak polis telah banyak kali cuba menghalang, perhimpunan aman ini tetap mengadakan protes sepanjang satu jam setengah, dan penganjur mengumumkan program berakhir dengan berjaya. Kejayaan perhimpunan ini telah memberi dorongan kepada kumpulan anjuran bersama dan orang ramai yang menyertainya. Selepas itu, program Mei Satu ini diadakan setiap tahun dengan berjaya. Program kali ini turut menjadi pemangkin kepada penbentukan Jawatankuasa Sokongan Masyarakat Ladang (JSML) yang dibentukkan oleh pekerja ladang dari ladang-ladang di Selangor dan Perak.

Jawatankuasa Mei Satu Dibentukkan Secara Rasmi pada 1998

Kumpulan penganjur bersama Program Mei Satu telah bertambah pada 1998 di bawah usaha sepanjang empat tahun oleh 3 kumpulan penganjur asal Program Mei Satu. Program Mei Satu tahun 1998 telah mendapat sokongan banyak pertubuhan bukan kerajaan dan beberapa parti pembangkang utama seperti DAP, PAS, PRM dan pertama kali dinamakan ‘Jawatankuasa Mei Satu 1998’. Nama ‘Jawatankuasa Mei Satu’ dikekalkan sejak itu dengan hanya mengubah tahunnya.

Seramai 1500 orang pekerja berbilang kaum telah menyertai perhimpunan besar yang diadakan di Dewan Perhimpunan Cina Kuala Lumpur Selangor (KLSCAH).



Logo Parti Sosialis Malaysia

Penganjur program telah merancangkan program yang menarik, pekerja dari pelbagai sektor telah memberi ucapan yang memberangsangkan. Selain daripada banner besar yang bertuliskan tema program, tuntutan rakyat kita pada masa itu turut dibentangkan di depan para hadirin di bawah iringan gendang dan gong.

Selain daripada 3 parti pembangkang utama yang disebutkan tadi, Jawatankuasa Mei Satu turut mendapat sokongan Parti Sosialis Malaysia yang baru dilahirkan. Sehari sebelum Mei Satu, iaitu 30hb April 1998, parti ini menyerahkan permohonan kepada Jabatan Pendaftaran Pertubuhan untuk menubuhkan Parti Sosialis Malaysia, logo parti merupakan satu genggaman tangan berwarna putih di atas latar belakang logo yang berwarna merah cerah.(Selepas perjuangan sepanjang 10 tahun, PSM akhirnya Berjaya mendaftar pada 2008, dan kini mempunyai seorang Ahli Parlimen dan seorang ADUN).

‘Mei Satu Hitam’ pada 2001

2002 - Barisan perarakan Mei Satu bergerak ke Menara Berkembar Petronas.

Jawatankuasa Mei Satu sekali lagi menunjukkan semangat berani melawan dalam Program Mei Satu 2002. Aktiviti demonstrasi di jalanraya ibukota Kuala Lumpur telah senyap sejak polis menahan 10 orang pemimpin aktivis Reformasi di bawah ISA pada 2001. Sehingga Mei 2002, selepas banyak perbincangan dan perancangan, Jawatankuasa Mei Satu memutuskan sekali lagi memerobos keganasan putih dengan mengadakan perarakan protes sepanjang 3km dari Jalan Chow Kit ke Menara Berkembar Petronas Kuala Lumpur, sebagai cara sambutan Mei Satu.



Pihak polis enggan melihat perarakan wujud lagi di jalanraya Kuala Lumpur lalu mereka menumpaskan barisan perarakan secara ganas selepas barisan berarak sepanjang 1.5km. Sekumpulan besar polis di bawah pimpinan ACP Bakri Zinin, Ketua Polis Daerah (KPD) Dang Wangi, telah mematahkan barisan perarakan dengan kekerasan, dan menangkap lebih kurang 20 orang pemimpin dan orang ramai yang menyertai perarakan.

Bakri Zinin yang mengarahkan untuk
menumpas peserta demonstrasi

Pihak polis turut menggunakan kekerasan untuk memaksa peserta program Mei Satu naik ke dalam bas dan memaksa bas meninggalkan kawasan Kuala Lumpur. Sambutan Mei Satu tersebut merupakan kali pertama polis menggunakan kekerasan terhadap program Mei Satu yang dianjurkan oleh Jawatankuasa Mei Satu. Mereka berniat menghalang supaya program itu tidak dapat dijalankan seperti yang dirancangkan. Mei Satu tahun tersebut digelar sebagai ‘Mei Satu Hitam’ dalam sejarah sambutan Hari Pekerja Sedunia oleh Jawatankuasa Mei Satu.

Namun, semangat perjuangan Jawatankuasa Mei Satu tidak dipatahkan oleh polis. Mereka telah memobilisasikan kumpulan-kumpulan masyarakat untuk membuat lebih daripada 50 laporan polis, mengecam tindakan polis yang keterlaluan dan menuntut tindakan diambil ke atas pegawai-pegawai polis yang bertindak secara kejam. Di bawah tekanan yang diberi oleh pertubuhan-pertubuhan sivil, KPD Bakri dipindahkan dari Dang Wangi ke Bukit Aman. Beliau telah dinaikkan pangkat sebagai Pengarah Jabatan Siasatan Jenayah disebabkan pretasi beliau yang ‘unggul’.

Jaringan Rakyat Tertindas (JERIT) Pendorong Utama

Logo JERIT

Selepas banyak tahun bekerjasama di atas asas Jawatankuasa Mei Satu dan JSML, sebilangan kumpulan akarumbi yang terdiri daripada lapisan bawah, telah bergabung untuk menubuhkan Jaringan Rakyat Tertindas (JERIT) pada 2002. Terdapat 4 sektor di bawah jaringan ini, iaitu Gabungan Pekerja Kilang dan Kesatuan (GPKK), Jawatankuasa Sokongan Masyarakat Ladang (JSML), Gabungan Anak Muda dan Pelajar (GAMP) dan Gabungan Peneroka Bandar dan Perumahan (GPBP). Jaringan ini sangat berprihatin dan giat mempertahankan hak pekerja kilang, pekerja ladang, peneroka Bandar, orang asli dan kumpulan masyarakat lain yang paling tertindas. Sejak itu, JERIT telah menjadi pendorong utama Jawatankuasa Mei Satu.




SUARAM JB, Persahabatan Semparuthi Turut Menganjur Bersama pada 2007



Peserta Mei Satu mempersembahkan satu
sketsa tentang asal-usul Mei Satu.

Program Sambutan Mei Satu pada 2007 telah beralih ke Johor Bahru. Selain daripada JERIT, Jawatankuasa Mei Satu 2007 turut disertai oleh Suara Rakyat Malaysia (SUARAM) JB, Persahabatan Semparuthi, beberapa Jawatankuasa Penduduk dan parti-parti pembangkang. Program tersebut berlangsung dari pukul 10 pagi hingga 12.30 tengah hari pada 1hb Mei di Dataran Majlis Bandaraya Johor Bahru. Lebih kurang 1000 orang pekerja kilang, petani, nelayan, peneroka bandar, anak muda dan pelajar telah menyertai program Mei Satu tersebut yang bertemakan “50 Tahun Merdeka: Pekerja Masih Dijajah”.


Seramai 1000 orang menyertai Mei Satu 2007 yang diadakan di Dataran Majlis Bandaraya Johor Bahru.

Selain daripada Johor, Jawatankuasa Mei Satu juga pernah mengadakan program sambutan Mei Satu di Pulau Pinang, Perak, Negeri Sembilan dan lain-lain tempat di luar Kuala Lumpur dan Selangor. Dalam hari yang melambangkan perpaduan dan perjuangan kaum pekerja sedunia ini, tindakan Jawatankuasa Mei Satu memperjuangkan hak warga pekerja berbilang kaum yang paling tertindas dengan cara perhimpunan atau perarakan, dan memperkukuhkan perpaduan kaum pekerja seluruh negara merupakan sumbangan yang paling besar dan bermakna Jawatankuasa Mei Satu dan JERIT terhadap gerakan demokrasi dan hak asasi manusia negara kita pada peringkat ini.

Tema dan Tempat Sambutan Mei Satu Setiap Tahun Berlainan

Berikut merupakan tempat dan tema program sambutan Mei Satu setiap tahun bermula dari tahun 1994:

1994: Dataran Merdeka Kuala Lumpur
“Hak Untuk Peneroka Bandar dan Pekerja Ladang"

1995 : Jabatan Perdana Menteri
“Sertakan Masyarakat Ladang Dalam Pembangunan Luar Bandar"

1996 : Ladang Bukit Raja Selangor
“Gaji Bulanan Untuk Pekerja Ladang"

1997 : Kampung Chupadak Selangor
“Rakyat Menuntut Keadilan: Gaji, Rumah, Tanah, Harga Barang"

1998 : Dewan Perhimpunan Cina Kuala Lumpur Selangor
“Krisis Ekonomi: Majikan Dibela, Pekerja Ditindas"

1999 : Kampung Sungai Nipah Selangor
“Pekerja Bersatu Menuntut Perubahan Tulen"

2000 : Ladang Stratasila Perak
“Pekerja Menuntut Akta Gaji Minima"

2001 : Menara Berkembar Petronas Kuala Lumpur
“Pembangunan Saksama Untuk Semua"

2002 : Dari Jalan Chow kit ke Menara Berkembar Petronas (dihalang oleh polis dalam separuh perjalanan)
“Kembalikan Hak Pekerja: Kerja, Gaji, Kesatuan"

2003 : Dataran Merdeka Kuala Lumpur
“Perang Kapitalis, Pekerja Merana"

2004 : Jalan Padang Kota Lama Georgetown, Pulau Pinang
“Pekerja Menuntut Demokrasi Sejati"

2005 : Dataran Merdeka Kuala Lumpur
“Globalisasi Menghakis Hak Pekerja, Hentikan Penswastaan Air dan Hospital"

2006 : Perarakan dari Dataran Merdeka Kuala Lumpur ke Menara Petronas
“Pekerja Menentang Penswastaan Air dan Hospital"

2007 : Padang Majlis Bandaraya Johor Bahru, Johor
“50 Tahun Merdeka: Pekerja Masih Dijajah"

2008 : Perarakan dari Dataran Merdeka Kuala Lumpur ke Sekolah Menengah Confucian
“Pekerja Kuasa Perubahan, Laksanakan Janji Pilihanraya"

2009 : Seremban Negeri Sembilan
“Krisis Ekonomi: Selamatkan Pekerja Bukan Kroni"

2010 : Tempat Letak Kereta Dewan Perhimpunan Cina Kuala Lumpur Selangor
“Rakyat Bantah GST–Cukai yang Miskinkan Rakyat"


Peserta Perhimpunan Mei Satu 2010 berkumpul di Tempat Letak Kereta Dewan Perhimpunan Cina Kuala Lumpur Selangor. Temanya ialah ‘Rakyat Bantah GST–Cukai yang Miskinkan Rakyat’.



Tahun ini, Jawatankuasa sekali lagi merancang untuk mengadakan program Mei Satu di Kuala Lumpur, dengan berarak dari Jalan Chow Kit ke Dataran Merdeka, dan mengadakan perhimpunan di Dataran Merdeka. Wakil dari pelbagai sector akan memberi ucapan dan bersama-sama melaungkan Deklarasi Mei Satu tahun ini. Tema tahun ini ialah ‘Harga Barang Naik, Gaji Bila Lagi? - Pekerja Menuntut Akta Gaji Minima’ Tema ini telah menggambarkan situasi rakyat jelata sebenar di mana harga barang melambung tinggi dan tekanan hidup makin besar. Ia turut menggambarkan tuntutan warga pekerja untuk menaikkan gaji and meningkatkan taraf kehidupan.



Walaupun tema program Mei Satu berlainan dari tahun ke tahun, tetapi prinsip asas Jawatankuasa Mei Satu tetap kekal iaitu menyampaikan suara kaum pekerja terutama golongan yang paling tertindas, tanpa mengira apa perubahan yang telah berlaku dalam masyarakat, tabah memperjuangkan hak dan keperluan asas kehidupan kaum pekerja terutamanya mereka yang miskin papa.



Isu-isu seperti meluluskan Akta Gaji Minima, menggubal undang-undang untuk melindungi kebebasan menubuhkan kesatuan pekerja, menghapuskan cukai yang membebankan pekerja, menghentikan penswastaan perkhidmatan air, kesihatan dan perkhidmatan asas yang lain, mansuhkan akta-akta yang zalim, melindungi pekerjaan dan kehidupan, mengawal inflasi dan lain-lain merupakan tuntutan desak kaum pekerja Malaysia pada masa kini. Golongan pemerintah dan golongan kapitalis besar mesti tidak akan merealisasikan tuntutan rakyat ini. Hasrat yang baik ini hanya akan tercapai sekiranya rakyat dan bangsa yang tertindas bersatu padu untuk memperjuangkannya.



Peserta Program Mei Satu kebanyakannya pekerja kaum India, melambangkan mereka adalah golongan yang paling tertindas pada masa kini.





Read More

柔州4非政府组织联办 2011年五一国际劳动节

柔州4非政府组织联办

2011年五一国际劳动节

文告（一）

五一国际劳动节对我国许多人，特别是年轻人而言，纯属是个休闲娱乐的假日，却不知这伟大的节日起源于125年前，即1886年5月1日美国芝加哥城工人为争取八小时工作制而展开的大罢工斗争。随后在美国及全世界劳动人民的坚持斗争下，许多国家的资产阶级才被迫接受工人工作八小时的制度。我国许多年轻一辈的人也许不知道，在马来西亚，五一国际劳动节是经过职工会（尤其是左翼工团）和劳工党多年的极力争取下，在1972年才受到政府的承认，而迟至1979年才被政府宣布为公共假期。因此，五一国际劳动节可说是代表广大劳动阶级争取改善待遇及工人权益的斗争精神的伟大节日。

为了让人们正确认识和理解“五一国际劳动节”的来源和它的意义，为了让人们关注和探讨我国现今的劳动阶级或最受压迫阶层的状况，柔州四个非政府组织，即大红花之友 ( Persahabatan Semparuthi) 、柔佛州被压迫人民联盟 （JERIT Johor）、林连玉基金新山联委会及柔佛州人民之友工委会决定于今年五月一日（星期天）假新山宽柔中学杨文福礼堂联合举办2011年五一国际劳动节纪念活动，并共同成立了筹备委员会，负责推动工作。筹备委员会经过反复研讨，在4月10日会议通过“全国各族劳动人民，从分化中团结起来”作为此次纪念大会的主题。当天活动分成两个部分进行，即下午2时至下午5时为专题讲座与文娱节目时间；下午5时至6时分为自由餐会与互相交流时间。



此纪念活动的专题讲座与自由餐会是以购卷入场方式进行。每张入场卷为马币10令吉。筹备委员会欢迎各民族劳动者热烈参与。有意参与者可联络方佩芬（016-7782707）、阮文琼（019-7550960）、杨秀丽（012-6909506）或莫翰（017-7540597），或亲临柔佛人民之友工委会会所（8A, Jalan Ronggeng 11, Taman Skudai Baru, 81300 Skudai）预先报名并购取入场卷。


柔州4非政府组织联合纪念2011年五一国际劳动节秘书处
2011年4月17日

Read More

Program Hari Pekerja Sedunia “Mei Satu” 2011 Anjuran Bersama 4 Badan Bukan Kerajaan Johor

Program Hari Pekerja Sedunia “Mei Satu” 2011

Anjuran Bersama 4 Badan Bukan Kerajaan Johor

Kenyataan Akhbar Pertama

Hari Pekerja Sedunia “Mei Satu” di negara kita biasanya dianggap sebagai satu hari cuti umum untuk bersuka ria dan beristirehat sahaja. Ramai, terutamanya golongan muda, tidak mengerti bahawa hari yang bermakna ini bermula dari 125 tahun yang lalu iaitu pada 1 Mei 1886, di mana pekerja-pekerja di Chicago, Amerika Syarikat mengadakan pemogokan besar-besaran untuk memperjuangkan masa bekerja 8 jam sehari. Akhirnya, di bawah perjuangan berterusan pekerja-pekerja di Amerika Syarikat dan seluruh dunia, kapitalis di banyak negara terpaksa tunduk kepada tuntutan masa bekerja 8 jam sehari. Ramai golongan muda di negara kita mungkin juga tidak tahu bahawa Hari Pekerja Sedunia “Mei Satu” hanya diiktiraf oleh kerajaan Malaysia pada tahun 1972 yang kemudiannya diumumkan sebagai hari cuti pada tahun 1979. Ini dicapai atas perjuangan kesatuan sekerja (terutamanya kesatuan puak kiri) dan Parti Buruh. Oleh yang demikian, Hari Pekerja Sedunia “Mei Satu” boleh dikatakan satu hari yang melambangkan semangat perjuangan kelas pekerja untuk hak dan kebajikan pekerja.

Demi meningkatkan kesedaran orang ramai tentang makna sebenar dan asal-usul Hari Pekerja Sedunia “Mei Satu”, serta menarik prihatin dan mewujudkan perbincangan orang ramai terhadap situasi kelas pekerja atau golongan paling tertindas di negara kita, 4 badan bukan kerajaan di negeri Johor, iaitu Persahabatan Semparuthi, Jaringan Rakyat Tertindas (JERIT) Johor, Pusat Pembangunan Kebudayaan LLG (Jawatankuasa Perhubungan Johor Bahru) dan Jawatankuasa Kerja Sahabat SUARAM Johor memutuskan untuk mengadakan program sambutan Hari Pekerja Sedunia “Mei Satu” 2011 di Sekolah Menengah Foon Yew pada 1 Mei 2011. Satu jawatankuasa bersama telah ditubuhkan untuk menjalankan tugas-tugas persediaan. Setelah beberapa perbincangan, dalam mesyuarat pada 10 April 2011 yang lepas, jawatankuasa telah memutuskan “Pekerja Berbilang Kaum Seluruh Negara, Bersatu Dari Perpecahan” sebagai tema program. Aktiviti pada hari tersebut dibahagikan kepada dua, iaitu ceramah dan persembahan dari pukul 2 hingga 5 petang dan bufet dari 5 hingga 6 petang.



Sesiapa yang berminat untuk menyertai program Hari Pekerja Sedunia “Mei Satu” ini boleh membeli kupon dengan harga RM10 sekeping. Jawatankuasa bersama mengalu-alukan golongan pekerja berbilang kaum untuk menyertai aktiviti ini. Sesiapa yang berminat boleh menghubungi Cik Fang Pei Fen (016-778 2707), Encik Yen (019-755 0960), Cik Yong (012-690 9506) atau Encik Mohan (017-754 0597), atau datang ke pejabat Jawatankuasa Kerja Sahabat SUARAM Johor (8A, Jalan Ronggeng 11, Taman Skudai Baru, 81300 Skudai) untuk mendapatkan maklumat lanjut atau membeli kupon.


Setiausaha Jawatankuasa Bersama 4 Badan Bukan Kerajaan
17 April 2011

Read More

Kisah Perayaan Penting Golongan Pekerja Asal-usul Hari Pekerja Sedunia Mei Satu

Kisah Perayaan Penting Golongan Pekerja

Asal-usul Hari Pekerja Sedunia Mei Satu

Pengarang : 顽石(Wan Shi)

Penterjemah : Yong Siew Lee / Ang Pei Shan

Hari Pekerja Sedunia Mei Satu merupakan Hari Pekerja bagi kebanyakan negara. Ia berasal daripada pemogokan besar-besaran pekerja di Chicago Amerika Syarikat yang berlaku pada 1 Mei 1886, dan merupakan satu perayaan penting yang dikongsi bersama oleh golongan pekerja seluruh dunia.

Ramai rakyat Malaysia mungkin sudah lupa tentang asal-usul serta makna Hari Pekerja Sedunia Mei Satu, terutamanya golongan muda. Mereka mungkin langsung tidak tahu, mungkin tahu serba sedikit, atau mungkin hanya ingat bahawa Mei Satu sekadar satu hari cuti yang dapat beristirehat, makan minum atau bersuka ria sahaja.

Demi mengingatkan orang ramai tentang asal-usul Hari Pekerja Sedunia Mei Satu, demi meningkatkan kesedaran orang ramai terhadap makna Hari Pekerja, demi menggerakkan program Hari Pekerja Sedunia Mei Satu anjuran bersama pertubuhan-pertubuhan bukan kerajaan Johor 2011, kami telah memilih artikel yang bertajuk “Asal-usul Mei Satu” ini yang dipaparkan dalam majalah “Oasis” edisi pertama, terbitan dwibulan oleh Persatuan Bahasa Cina Universiti Singapura, untuk dijadikan bahan bacaan atau rujukan.

Berikut merupakan artikel penuh yang diterjemah dari Bahasa Cina.

-Sekretariat Jawatankuasa Kerja Sahabat SUARAM Johor

Asal-usul “Mei Satu”

Mana-mana satu hari peringatan merupakan hari yang penuh dengan harapan dan hari yang penuh dengan penderitaan, kerana kemenangan yang masih kita kenangi biasanya dicapai melalui perjuangan dan kesengsaraan. Hari peringatan “Mei Satu” juga tidak dikecualikan.

                             

Hari Pekerja Sedunia “Mei Satu”merupakan satu hari peringatan tentang kemenangan perjuangan pekerja untuk masa bekerja 8 jam sehari. Hari tersebut turut melambangkan mobilisasi kaum pekerja yang besar-besaran untuk menentang dunia kolot, untuk membantah segala aktiviti pemusnahan dan penindasan manusia. Hari inilah berjuta-juta kaum pekerja bersatu dan berjuang untuk membebaskan diri daripada kelaparan, kemiskinan dan penghinaan. Hari ini berasal daripada resolusi yang diluluskan oleh 8 organisasi pekerja antarabangsa dan nasional di Amerika Syarikat dan Kanada dalam kongres yang diadakan di Chicago Amerika Syarikat pada 7 Oktober 1885, untuk melancarkan perjuangan “masa kerja 8 jam sehari”. Mereka turut memutuskan untuk melancarkan publisiti yang menyeluruh dan mengadakan pemogokan besar-besaran untuk memperjuangkan dengan golongan kapitalis demi perlaksanaan polisi masa bekerja 8 jam sehari pada 1 Mei 1886.

Perjuangan Golongan Pekerja Memendekkan Waktu Bekerja Sebelum Peristiwa “Mei Satu”

Di bawah sistem kapitalisme, salah satu cara penindasan yang kejam golongan kapitalis terhadap pekerja adalah memanjangkan waktu bekerja (over-time yang popular pada masa kini juga salah satu caranya). Waktu bekerja adalah lebih kurang 18 jam sehari ataupun lebih pada tahap awal pembangunan kapitalisme.

           

Pemanjangan waktu bekerja secara tidak terhad oleh golongan kapitalis pasti akan membawa kepada bantahan keras golongan pekerja. Perjuangan sedemikian paling awal berlaku dalam industri tekstil di Amerika Syarikat. Oleh kerana perjuangan sedemikian bermula dalam industri moden, maka ia turut berlaku di tempat kelahiran industri moden, iaitu England.

Di Britain, setelah perjuangan yang lama kaum pekerja dengan kapitalis, parlimen Britain akhirnya meluluskan satu akta industri yang tidak sempurna pada tahun 1802 (akta industri yang benar-benar menetapkan hari dan waktu bekerja piawaian hanya diumumkan pada tahun 1883). Akta ini menetapkan masa bekerja 15 jam sehari dan waktu bekerja buruh kanak-kanak tidak melebihi 12 jam sehari. Namun begitu, akta ini seakan-akan satu kertas kosong kerana para kapitalis langsung tidak mematuhinya. Mereka berfikir sedaya-upaya cara untuk memanjangkan waktu bekerja termasuk memeras waktu makan dan waktu rehat pekerja.

Seiringan dengan pembangunan kapitalisme, penindasan kapitalis terhadap pekerja makin hari makin kejam. Pada masa yang sama, perjuangan pekerja untuk mengurangkan waktu bekerja juga makin hari makin sengit. Akibatnya, pihak berkuasa di Amerika Syarikat terpaksa meluluskan dan mengumumkan akta kilang pada tahun 1844, 1847 dan 1850 untuk menetapkan waktu bekerja 12 dan 10 jam sehari.

Negara-negara Barat mula melangkau ke tahap pembangunan kapitalisme yang baru dari 1870an hingga 1880an. Revolusi industri di Britain dan Perancis telahpun selesai pada masa tersebut. Manakala revolusi industri di negara-negara lain di Eropah berkembang dengan pesat dan hampir selesai. Sistem kapitalisme mula mencapai status pemerintah di negara-negara Barat. Konflik dalaman sistem kapitalisme semakin menonjol dan tercetusnya krisis terlebih produksi. Oleh yang demikian, percanggahan kelas semakin mendalam dan terus menyebabkan perjuangan kaum pekerja yang lebih sengit di Britain, Perancis, Jerman dan Amerika Syarikat. Peluang untuk menuntut penetapan polisi masa bekerja 8 jam sehari turut bertambah matang.

           

Sampai pertengahan abad ke-19, percanggahan utama antara kapitalis dengan kaum pekerja masih mengenai masalah waktu bekerja. Pekerja-pekerja menuntut agar mengurangkan waktu bekerja daripada 10 jam kepada 9 jam sehari. Pekerja  pembinaan, pekerja membina mesin, pekerja penenunan (tekstil) dan pekerja lombong arang tidak henti-henti melancarkan perjuangan besar-besaran dari tahun 1850 hingga tahun 1880 untuk menuntut agar tuntutan waktu bekerja 9 jam sehari ditunaikan. Pada 1 Mac 1834, pekerja-pekerja tekstil yang kuat berjuang di Britain telah memanggil untuk mengadakan satu “Pemogokan Umum” menuntut waktu bekerja 8 jam sehari, tetapi gerakan ini menghadapi tekanan dan halangan yang kuat. Gerakan ini berlaku jauh lebih awal daripada pemogokan untuk menuntut waktu bekerja 8 jam sehari di Amerika Syarikat yang berlaku pada tahun 1886.

           

Pada tahun 1866 (20 tahun sebelum peristiwa Mei Satu), kaum pekerja di Amerika Syarikat pernah mengemukakan tuntutan mereka kepada Presiden Amerika Syarikat agar meimplementasikan polisi waktu bekerja 8 jam, tetapi tidak mendapat apa-apa keputusan positif. Dua tahun kemudian, iaitu pada tahun 1868, kaum pekerja di Amerika Syarikat sekali lagi mengutarakan tuntutan 8 jam waktu bekerja kepada kerajaan melalui organisasi pekerja sendiri. Parlimen Amerika Syarikat terpaksa meluluskan polisi di mana pekerja-pekerja yang digaji oleh kerajaan persekutuan hanya bekerja 8 jam sehari sahaja. Namun demikian, dalam pelaksanaan akta ini, setiap bahagian dalam kerajaan persekutuan turut mengurangkan gaji pekerja atas alasan waktu bekerja telah dipendekkan. Manakala pekerja-pekerja di bawah kapitalis masih lagi bekerja sekurang-kurangnya 12 jam sehari. Beberapa tahun kemudiannya, pekerja-pekerja di Amerika Syarikat sekali lagi mengutarakan tuntutan agar tidak mengurangkan gaji mereka, tetapi keputusannya masih mengecewakan. Setelah belajar daripada beberapa pengajaran sebegitu, para pekerja di Amerika Syarikat telah melihat dengan jelas bahawa kerajaan adalah wakil kapitalis dan keinginan mereka untuk kehidupan dan keadaan kerja yang lebih baik tidak mungkin akan tercapai melalui harapan dan tuntutan. Mereka mempelajari bahawa matlamat mereka hanya boleh dicapai melalui pelancaran aksi yang sebenar terhadap kapitalis melalui kuasa mereka sendiri.

Perjuangan Pemogokan pada 1 Mei 1986

Sejak keputusan dibuat dalam kongres di Chicago pada 7 Oktober 1884 untuk melancarkan pemogokan demi memperjuangkan perlaksanaan polisi waktu bekerja 8 jam sehari, ia segera mendapat sokongan dan sambutan yang meluas di kalangan kaum pekerja.

Beribu-ribu pekerja telah menyertai perjuangan ini di Chicago, New York, Cincinnati, Baltimore, Boston, Pittsburgh, St Louis, Washington dan bandar-bandar yang lain. Mereka dengan tegasnya menyumpah untuk menjadikan 1 Mei 1886 sebagai tarikh akhir untuk majikan menunaikan tuntutan masa bekerja 8 jam sehari, sekiranya majikan tidak bersetuju, mereka akan terus mogok dan tidak akan bekerja lebih daripada 8 jam mulai hari tersebut.

           

Semangat perpaduan dan perjuangan para pekerja yang tinggi telah memaksa kebanyakan kapitalis tunduk kepada tuntutan pekerja sebelum Mei Satu.

           

Pada hari 1 Mei 1886, lebih kurang 350 ribu pekerja daripada sebelas ribu unit di semua bandar perindustrian di Amerika Syarikat telah menyertai pemogokan yang diorganisasikan oleh Federasi Buruh Amerika. Mereka turun ke jalan raya dan mengadakan demonstrasi untuk menuntut masa kerja 8 jam sehari. Ramai pekerja menyanyikan lagu yang dicipta sendiri: “Kami ingin mengubah dunia ini … …” sambil bergerak ke hadapan. ‘New York Herald’ merekodkan keadaan pada masa tersebut: “Lautan pekerja meluru keluar dari pusat kesatuan sekerja, pasukan perarakan telah menyebabkan kesesakan jalan raya, dan mendapat sorakan yang hangat.” Seramai 40 ribu orang menyertai perarakan di Chicago. Di New York pula, seramai 25 ribu pekerja-pekerja pelbagai bidang mengadakan perarakan obor dan berlalu Jalan Broadway di pusat bandar secara besar-besaran. 3 ribu pekerja membuat roti telah berarak di hadapan pasukan perarakan, ini telah menunjukkan kesedaran ramai pekerja separuh atau tidak mahir juga semakin meningkat.

           

Para pekerja telah menyanyi dalam lagu mereka:

            “Setiap pekerja,

            Selepas hari ini,

            Boleh tidak bekerja melebihi 8 jam!

            Kerja 8 jam!

            Rehat 8 jam!

            Didikan 8 jam!”

Berdasarkan statistik, lebih daripada separuh pekerja yang menyertai pemogokan tersebut telah berjaya memperjuangkan waktu bekerja 8 jam sehari. Namun, pemogokan pekerja di Chicago pula ditindas dengan zalim dan berdarah.

Pada hari yang sama, pekerja di Chicago telah mengadakan pemogokan Federasi Buruh Amerika, pengangkutan keretapi di seluruh bandar telah dihentikan, kebanyakan kilang tidak beroperasi, semua gudang telah ditutup dan ditampalkan segel, kebanyakan industri di Chicago dalam keadaan lumpuh. Tiada asap dapat dilihat dari cerobong asap kilang dan industri yang tinggi, semua tempat menjadi sunyi sepi. Golongan pemerintah menjadi cemas dan takut. Mereka mengumpulkan persatuan dan samseng untuk mematahkan pemogokan dan mengarahkan pasukan polis dan perisik untuk menjalankan penindasan yang zalim ke atas pekerja mogok. Pekerja-pekerja mogok dari kilang pengeluaran alat penanaman MC Cormick telah mengalami penindasan yang paling teruk. Mereka telah mula pemogokan sejak bulan Februari, majikan kilang telah mengupah 300 lebih pasukan bersenjata untuk berkonfrontasi dengan pekerja-pekerja mogok tersebut.

           

Pada pagi 3 Mei, pekerja-pekerja mogok telah berkumpul di kilang MC Cormick dan mengadakan perhimpunan orang ramai. Apabila Spies (seorang sosialis) dan pemimpin pekerja, Parsons, berceramah di hadapan para pekerja yang berkumpul, pihak polis datang mengacau dan menimbulkan ketidakpuasan para pekerja. Pihak polis menembak ke arah orang ramai, beberapa pekerja yang mogok yang tidak bersenjata telah ditembak mati dan ramai orang dan kanak-kanak telah dicederakan. Perkara ini telah menimbulkan kemarahan para pekerja.

           

Para pekerja yang memberang telah membuat keputusan untuk mengadakan mesyuarat beramai-ramai pada malam yang seterusnya, berkabung untuk pekerja-pekerja yang mati serta protes terhadap kelakuan zalim kerajaan yang mencabuli hak asasi manusia.

Sehelai risalah menyeru bahawa: “Balas dendam! Para pekerja! Bersenjatakan! Membalas dendam untuk rakan-rakan seperjuangan yang dianiayai!”

Pada pukul 7 petang, 4 Mei, 3 ribu pekerja di Chicago mengadakan protes di Haymarket dengan hati yang sedih, mereka berkabung untuk rakan seperjuangan yang telah dibunuh. Hampir pukul 10 malam, awan tebal dan rendah, seolah-olah hujan lebat akan menjelang. Semasa perhimpunan dekat tamat, hampir dua pertiga orang sudah bersurai, tinggal beberapa ratus orang sahaja. Pada masa itu, 180 orang daripada pasukan pejuang polis yang bersenjata berat telah masuk ke tempat perhimpunan dan menyuraikan perhimpunan secara paksa. Sementara pengerusi majlis protes tentang perbuatan polis yang keji tersebut,penyabot yang bersembunyi dalam tempat perhimpunan telah meledakkan sebuah bom ke arah polis dan menyebabkan seorang pegawai polis dan empat orang pekerja terbunuh, maka polis terus melepaskan tembakan ke arah pekerja-pekerja yang berhimpun. Tembakan polis telah membunuh beberapa orang dan mencederakan 200 lebih orang.

Pelbagai tanda kemudian telah menunjukkan bahawa orang yang melemparkan bom merupakan Rudolph Schnaufelt, seorang anarkis yang diupah oleh pihak polis. Kejadian Haymarket adalah muslihat yang dirancang oleh golongan kapitalis, untuk melemahkan dan menumpaskan gerakan pekerja yang berjuang demi masa bekerja 8 jam sehari. Mereka melakukan penganiayaan yang kejam terhadap pekerja yang mogok dan menangkap seramai beratus-ratus orang, termasuk Albert Parsons, August Spies, Samnel Fielden, Michael Schwab, Adolph Fischer, George Engel, Louis Lings, Oscar Neebe dan pemimpin pemogokan yang lain.

Pada 17 Mei, mereka dituduh oleh pihak polis atas kesalahan mengakibatkan kematian anggota polis daripada lemparan bom. Namun demikian perbicaraan yang dijalankan bukan sahaja tidak mengikuti prosedur yang sah, malah bukti dakwaan juga tidak mencukupi dan terdapat kesangsian pemalsuan. Di samping itu kumpulan juri terdiri daripada ketua dan penyelia kilang daripada empat kilang utama. Segala hujah yang dikemukakan oleh terdakwa dan peguam terdakwa turut diendahkan oleh hakim.

Di samping itu, golongan kapitalis juga mengambil kesempatan untuk memfitnah dan melemparkan tuduhan bahawa para pekerja yang memperjuangkan masa bekerja 8 jam sebagai "pengebom." Prosekutor berkata dengan penuh rasa permusuhan: "Tuan-tuan juri, sila jatuhkan hukuman ke atas mereka supaya memberi amaran kepada seluruh masyarakat. Gantung matilah para pemberontak ini untuk menyelamatkan sistem kita dan masyarakat kita."

Pada 20 Ogos, Neebe dijatuhkan hukuman penjara 15 tahun, manakala ketujuh-tujuh pejuang yang lain telah dijatuhkan hukuman mati.

Dalam proses perbicaraan, para pekerja Chicago telah menonjolkan keberanian dan semangat perjuangan mereka yang tabah. Di mahkamah, mereka menuduh bahawa pihak berkuasa reaksioner telah merancang kejadian Haymarket untuk melupuskan gerakan pekerja serta menganiayai pemimpin gerakan pekerja, tetapi mereka juga menekankan bahawa muslihat tersebut tidak akan berjaya. Apabila mengemukakan bantahannya terhadap keputusan mahkamah , Spies merujukkan dirinya sebagai “wakil daripada satu golongan masyarakat berdialog dengan wakil daripada satu golongan masyarakat yang lain”.

Dia berkata kepada hakim : “Jika Tuan berasa bahawa dengan menggantung kami anda boleh memusnahkan gerakan pekerja — gerakan di mana jutaan pekerja yang dieksploitasi yang hidup dalam kemiskinan dan kesengsaraan mendoakan bahawa nasib malang mereka dapat diubah —maka sila jatuhkan hukuman mati kepada kami. Tuan mungkin boleh memalapkan sekelompok api dengan mudah, namun Tuan tidak akan mampu memadamkan api yang marak berkobar di seluruh pelosok dunia, yang berkobar di depan dan belakang anda, yang datang dari lapisan masyarakat terbawah!” (But, if you think that by hanging us, you can stamp out the labor movement – the movement from which the downtrodden millions, the millions who toil and live in want and misery – the wage slaves – expect salvation – if this is your opinion, then hang us! Here you will tread upon a spark, but there, and there, and behind you and in front of you, and everywhere, flames will blaze up. It is a subterranean fire. You cannot put it out.) Mangsa kejadian ini mengemukakan bantahan kepada Mahkamah Tertinggi Negeri, namun tidak dilayani; seterusnya membuat rayuan kepada Mahkamah Tinggi Persekutuan dan turut ditolak atas alasan bahawa mereka tidak berhak untuk menangani kes ini.

Semangat Internasionalisme Pekerja

Setelah keputusan mahkamah diumumkan, pekerja di Amerika Syarikat dan di seluruh dunia mencetuskan protes besar-besaran. Pekerja-pekerja di New York dan bandar-bandar yang lain telah mengadakan perhimpunan orang ramai, beberapa orang yang terkenal di Amerika Syarikat telah mengkritik bahawa kes ini adalah kes yang paling tiada keadilan dalam sejarah Amerika Syarikat. Berpuluh-puluh demonstrasi telah diadakan oleh pekerja British, untuk memberi sokongan kepada pekerja-pekerja di Amerika Syarikat. Di Perancis, Belanda, Russia, Itali dan Sepanyol, pekerja-pekerja telah mengadakan demonstrasi berturut-turutan. Banyak surat sokongan kepada Chicago telah dikirim ke Amerika Syarikat. Akan tetapi, kerajaan negeri Illinois tetap tidak menghirau dan berpegang keras dengan keputusan yang telah dibuat.

Setelah mengalami kes perjuangan Chicago ini dan merasai tindakan zalim golongan pemerintah, para pekerja kian memahami bahawa sasaran sebenar golongan kapitalis Amerika Syarikat ialah pasukan pekerja yang berorganisasi. Kesedaran para pekerja semakin meningkat. Mereka terus mengadakan perhimpunan ramai dan mengadakan kempen tandatangan untuk menyokong pekerja Chicago. Ramai pekerja turut menyumbangkan gaji tipis mereka untuk menyokong pekerja-pekerja di Chicago.

Tetapi, kerajaan negeri Illinois yang reaksioner terus mengabaikan pandangan dan suara rakyat seluruh dunia. Pada 11 November 1887, kerajan Illinois telah membunuh Spies, Fischer, Parsons dan Engel. Lings pula meninggal dunia di penjara. Fielden, Schwab dan Neebe telah dijatuhkan hukuman penjara seumur hidup.

Semasa menghadapi musuh, mereka telah menunjukkan keberanian dan kegigihan golongan pekerja. Ketika kepala Spies disimpulkan jerat, beliau berkata kepada orang ramai dengan kuat: “Sudah sampai masanya! Sudah sampai masa di mana kesepian kami dalam kubur dapat menarik dan mengharukan lebih ramai orang berbanding dengan ucapan kami.” Ini bermakna, pengorbanan mereka merupakan satu pendidikan hidup-hidup kepada rakyat Amerika Syarikat, dan membolehkan rakyat Amerika Syarikat melihat kezaliman golongan pemerintah reaksioner dengan lebih jelas.

Ayat Parsons yang terakhir ialah : “Biar orang ramai di seluruh dunia mendengar suara rakyat Amerika Syarikat!”

Fischer hanya berusia 24 tahun ketika beliau meninggal dunia, beliau melompat ke atas pentas gantung mati, menjerit dengan kuat bahawa “Ini saat yang paling seronok dalam hidup saya!”

Walaupun sudah tiba saat terakhir sebelum mati, para pejuang ini masih sentiasa berfikir bagaimana untuk meneruskan perjuangan, bagaimana untuk meluaskan pengaruh perjuangan. Nilai-nilai murni dan sikap keberanian yang ada pada para pejuang ini telah menjadi tradisi baik pada para pekerja di Amerika Syarikat.

Pada tahun 1893, di bawah perjuangan berterusan rakyat di Amerika Syarikat dan di seluruh dunia, dan di depan fakta-fakta yang kukuh, kerajan Illinois terpaksa mengakui bahawa 8 orang pekerja Chicago yang berkorban pada “Mei Satu”, tidak dapat dibuktikan bahawa mereka bersalah (oleh hakim dan juri-juri), mereka adalah korban dari 'hakim-hakim serta para juri yang disuap’. Fielden dan yang lain kemudiannya telah dibebaskan. Pada bulan Jun tahun yang sama, golongan pekerja Amerika Syarikat membina sebuah monumen yang berukir “Mangsa kes Haymarket”. Ini sekali lagi membuktikan kezaliman kerajaan Amerika Syarikat reaksioner yang sanggup membunuh yang tidak bersalah demi menghapuskan gerakan pekerja.

Perjuangan Keadilan Tidak Dapat Dipatahkan

Walaupun pemogokan kali ini dalam bentuknya telah ditumpas keras oleh kerajaan kapitalis yang reaksioner，namun pekerja Amerika telah menimba pengalaman dalam perjuangan tersebut dan menyedari bahawa hak sendiri hanya dapat dituntut sekiranya kita bersatu-padu untuk memperjuangkannya. Walaupun mereka ditindas zalim, mereka tetap memperjuangkan hak masa bekerja 8 jam sehari, ini menyebabkan golongan kapitalis terpaksa beri laluan. Selepas satu bulan, terdapat 200 ribu pekerja Amerika memperolehi hak bekerja 8 jam sehari; selepas dua tahun, lagi 500 ribu pekerja mencapai matlamat perjuangan mereka. Seperti yang diharapkan oleh Parsons，suara rakyat Amerika dengan cepatnya telah dapat didengari oleh seluruh dunia. Dan suara inilah yang telah meningkatkan semangat perjuangan golongan pekerja sedunia. Pada masa itu, golongan pekerja seluruh dunia sedang mengadakan gerakan memendekkan waktu kerja dan memperbaiki kebajikan pekerja.

Pada Julai 1889, Sosialis tiap-tiap negara telah menganjurkan Kongres Organisasi Internasional Kedua (Second International) di Paris. Demi mengenangi perjuangan pekerja Chicago tiga tahun yang lepas, dan demi mengukuhkan perpaduan golongan pekerja di peringkat antarabangsa serta menguji semangat perjuangan golongan pekerja, kongres telah menetapkan Mei Satu sebagai Hari Pekerja. Pearakan demonstrasi besar-besaran di peringkat antarabangsa diadakan pada satu hari yang tetap dan kekal, supaya pekerja-pekerja di tiap-tiap bandar dan negara pada hari yang sama sama-sama menuntut pihak berkuasa mewajibkan kerja 8 jam sehari, dan supaya mereka merealisasikan segala resolusi lain yang diputuskan dalam Kongres Organisasi Internasional Kedua Paris itu.”. Sejak itu, “Mei Satu” telah menjadi Hari Pekerja Sedunia.

Keputusan kongres di Paris bukan sahaja telah memberi impak yang besar kepada seluruh dunia, tetapi ia juga telah menginspirasikan semangat perjuangan di kalangan golongan pekerja, dan ini telah menimbulkan ketakutan dan kerisauan di kalangan kapitalis. Kerajaan kapitalis menggunakan sebarang helah yang kejam untuk memberhentikan perarakan “Mei Satu”oleh golongan pekerja. Walaupun begitu, golongan pekerja seluruh dunia tidak menghiraukan pelbagai halangan dan penindasan dan telah berjaya menganjurkan perayaan pertama kali pada 1 Mei tahun 1890. Negara-negara yang meraikan “Mei Satu”pada masa itu termasuk Jerman, Austria, Itali, Britain, Perancis, Sepanyol, Sweden, Denmark, Norway, Rusia dan lain-lain lagi. Setiap kali hari ini menjelang, golongan pekerja yang mengadakan perhimpunan akan mengalami halangan yang sengit dari pihak pemerintah，namun kesemua ini tidak dapat melemahkan kuasa kuat yang dibentuk oleh para pekerja. Gerakan pekerja sentiasa terus maju dan berkembang. Yang paling penting, semangat yang ada dalam diri mereka adalah segajat.

Asal-usul “Mei Satu”, merupakan sejarah bertitisan darah pekerja dalam memperjuangkan suatu masyarakat yang mulia, dan merupakan suatu teladan baik untuk meneruskan perjuangan. Kita haruslah mengenangi hari yang megah ini selama-lamanya.

Read More